Botopassie

Hallo allemaal!

Heir zijn we weer dus we hebben de jungle overleefd! Na een laatste nacht in het gezellige downtown Oasis guesthouse zijn we met een minibusje in zo'n drie uur naar Atjoni gereden. Hier stopt de weg en we vervolgden onze weg naar Botopassie per korjaal over de Surinamerivier. Deze lange smalle boten hebben niet veel diepgang en zijn dus zeer geschikt voor rivieren met veel stroomversnellingen en ondieptes. De bootsmannen kennen de rivier op hun duimpje en weten precies waar ze wel en niet kunnen varen. De twee en een half uur durende tocht was werkelijk schitterend! De rivier slingert zich dwars door de jungle en her en der zagen we dat er mensen vanuit de dorpjes naar het water waren gekomen om kleren, potten en pannen of zichzelf te wassen. Hotel Botopassie heeft niets weg van een hotel, het is kleinschalig en er zijn verschillende overnachtingsmogelijkheden. In een hangmat, een kamer in het gebouw waar ook de maaltijden geserveerd werden of een kleine hut van hout met een dak van palmbladeren, zogenaamde Wosu's met douche (koud water) en toilet. Wij hadden voor het laatste gekozen, lekker alles voor onszelf. We werden welkom geheten door de plaatselijke gids Ian. Maar wat een mooie plek! Vanuit ons hutje hadden we een schitterend uitzicht over de rivier met aan de overkant het dorp Botopasi. We maakten kennis met de andere gasten en zaten gezellig aan een tafel onder en grote boom. Zo was er een stel dat al 13 jaar onderweg was met hun zeilboot...
Het verblijf is inclusief alle maaltijden dus we konden 's avonds aanschuiven aan één lange tafel. Wij zaten naast de eigenaar Haidy en na het eten hadden we een heel gesprek over de meerdere vrouwen die de mannen hier mogen hebben. Lange tijd had hij er vier, nu nog twee. Op de vraag hoeveel kinderen hij had moest hij wel even nadenken en het woordje 'ongeveer' werd ook vaak door hem gebruikt. Maar interessant was het gesprek wel!
In het binnenland is geen elektriciteit en alleen van 7 tot 11 uur 's avonds gaat de generator aan. Daarna is het pikdonker en moet je een zaklamp gebruiken als je er 's nacht uit moet. En dat moet je natuurlijk want het is zo'n eerste nacht altijd even wennen en je wordt regelmatig even wakker. We hadden die avond al een groot insect in ons hutje gezien, we waren het er niet over eens wat het was, Jan dacht een tor maar ik dacht een kakkerlak, gezien de kleur en de lange voelsprieten.
We kregen het beestje niet uit de hut dus besloten we 'm maar te accepteren als huisdier en vervolgens bleef hij/zij al die dagen lekker binnen. Omdat er gek genoeg helemaal geen muggen waren sliepen we niet onder een klamboe en maar hopen dat ons huisdiertje 's nachts niet op ons bed zou komen zoals onze viervoeters thuis...
De volgende dag stond er een tour op ons programma en samen met een ander stel staken we de rivier over naar het dorp. Zoals verreweg de meeste bewoners langs de Surinamerivier, wonen ook hier Saramaccaners. Hun voorouders ontvluchtten ooit met gevaar voor eigen leven de wrede slavernij op de plantages. De missionarissen hebben hier flink hun best om de mensen te bekeren tot "het ware geloof" want er staat een heuse christelijke kerk en elders hoorden we al kinderen over Jezus zingen. Toch is niet alles van hun eigen geloof in natuurgoden verloren gegaan en sommige dorpen hebben zelfs de missionarissen buiten de deur weten te houden.
Al lopend over een breed pad door de jungle en dorpjes vertelde de gids van alles over de telefoonboom, de heilige boom die niet gekapt mag worden, de vele planten/bloemen en waar ze voor gebruikt worden en van alles over de dorpen en hun bewoners.
Na zo'n kilometer of 5 á 6 kwamen we bij het Saamaka Marron Museum.
Marrons is een algemene naam voor gevluchte slaven. Dit museum is gewijd aan het cultureel erfgoed van de Saramaccaanse bevolking.
De rondleiding was bijzonder interessant! Daarna gingen we naar de oever van de rivier waar we met een korjaal weer terug gingen naar Botopassie. Na een late lunch van erwtensoep (ja je leest het goed), rijst en geroosterd knoflookstokbrood hadden we de rest van de middag voor onszelf. Dat is precies wat ik nu ook ga doen dus wordt vervolgd...

Dag allemaal! Jan en Wilma