Indonesië/Bali
Door: Wilma
Blijf op de hoogte en volg Jan
22 Februari 2014 | Indonesië, Ubud
Hallo allemaal!
Volgens een lezing van astronaut André Kuipers is Bali één van de meest vervuilde plekken op aarde. Is dat even schrikken…het oh zo mooie Bali! En hier is het toerisme voor een groot deel schuldig aan. Niet dat wij ons afval overal neer gooien maar wat wij zo netjes in de daarvoor bestemde bakken gooien (toch?!) komt ergens op een grote hoop terecht (al dan niet in de natuur) en blijft daar vervolgens gewoon liggen omdat er bijna geen afvalverwerkingsfabrieken zijn in Indonesië, dus ook niet op Bali. Het afval op passagiersschepen wordt wel keurig in plastic zakken gedaan door het personeel maar vervolgens worden ze zo in zee gedumpt. Vanuit de overheid wordt er nauwelijks iets aan dit afvalprobleem gedaan en particuliere initiatieven moeten zoveel geld voor vergunningen betalen dat er vaak vanaf wordt gezien. Dit laatste is ons verteld door een Nederlandse vrouw die samen met haar Balinese man een bedrijfje heeft in het oosten van Bali en twee schoolgaande kinderen. Zij vertelde ook dat de Indonesiërs heel anders denken dan wij in het Westen. Het chemisch afvalprobleem begint met bewustwording en dat is al een hele kluif voor mensen die altijd gewend zijn geweest om het bananenblad waarvan zij gegeten hebben gewoon op de grond te gooien. Nu zijn er wel verzamelplaatsen waar je afval naartoe kunt brengen maar daar moet voor betaald worden…Het onderwijs is minimaal en daar wordt ook niet veel aandacht aan het milieu geschonken. Verder werd ons verteld dat water soms ook een probleem is in het wat drogere oost Bali. Als eerste gaat het water naar de hotels. Boosdoeners zijn zwembaden, toeristen die lang douchen, al dat wasgoed…Wat er dan nog overblijft is voor de plaatselijke bevolking die ’s nachts een voorraad moeten aanleggen voor overdag… En zo hebben we vele gesprekken gehad met mensen over allerlei onderwerpen. Een taxichauffeur zei: “Jullie sparen voor vakanties maar wij voor ceremonies”. In het grootste moslimland ter wereld in het Hindoeïstische Bali en vreemde eend in de bijt. De eerste ceremonie wordt gehouden als een vrouw zwanger is, daarna bij de geboorte, bij drie maanden, zes maanden, een jaar…ga zo verder tot de dood aan toe. Veel mensen hebben niet genoeg geld voor een crematie, de doden worden dan tijdelijk begraven en op een later moment weer massaal opgegraven om tijdens één grote ceremonie de lichamen alsnog gezamenlijk te verbranden. Het as wordt uitgestrooid over zee, in de hoop dat het zich daar zal vermengen met het heilige water van de Ganges die immers ook in zee uitkomt.
Eens lazen we in een boekje over “moeilijke” landen dat we niet de betweterige westerling moeten uithangen want in het geval van afval in de jungle gooien: “Wij hebben nauwelijks bossen meer om iets in weg te gooien…”. Toch hebben we het soms niet kunnen laten om ergens iets van te zeggen en dan wel op zo’n leuke manier dat het niet vervelend overkomt. Zo was er ergens bij een guesthouse een schildpad in een klein bassin dat helemaal groen was van de algen, inclusief het schild van de pad. Het heeft wel geholpen want de volgende dag zagen we dat zowel de bak als de schildpad helemaal schoon waren! Een dier kan niet praten dus moeten wij hun stem zijn. Verder zijn we in Ubud nog bij een organisatie geweest die zich inzet voor honden maar ook andere dieren helpen die hulp nodig hebben. Er was ook een dierenkliniek maar met onbekende reden heeft de overheid de vergunning ingetrokken…nu vechten ze voor en nieuwe vergunning. Ja, de overheid krijgt veel kritiek van de bevolking. Ze zitten er alleen om de macht en zichzelf te verrijken…
En wij…we hebben het weer enorm naar ons zin gehad en erg genoten van al het moois dat we gezien hebben en de ontmoetingen met allerlei vriendelijke, vaak humorrijke mensen. We zijn blij dat we dit allemaal mee hebben kunnen maken en we weer gezond en wel terug kunnen keren. Alhoewel…we hebben in Munduk een klein ongelukje gehad met de motorbike. We hadden een waterval bekeken en vanaf het kleine parkeerplaatsje in een haarspeldbocht moesten we naar beneden. Gezien de steile weg moest Jan bij het wegrijden al gelijk vol in de remmen en daarbij kneep hij iets te hard in de voor rem waardoor het wiel blokkeerde en wij in slow motion onderuitgingen…Gelukkig was er niet veel verkeer op de weg en twee mannen die aan kwamen rijden schoten ons gelijk te hulp. Ik kon gelijk weer opstaan maar Jan lag met z’n voet klem onder de motorbike. Hij had een paar lelijke wonden op z’n rechtervoet die later ook behoorlijk dik werd. Z’n ribben hebben ook een flinke klap gehad en daar heeft hij nog het meeste last van gehad. Inmiddels is het ruim een week geleden dat het gebeurd is en het gaat al veel beter maar over is het nog niet. We hebben onderweg op de verschillende eilanden meerdere toeristen gezien die behoorlijke verwondingen hadden door een val, nooit gedacht dat het ons zou kunnen overkomen… Met paracetamol en op gezette tijden rust hebben we toch nog alles kunnen doen wat we wilden.
Mensen, dit was dan echt het laatste verslag. Bedankt voor alle reacties en mail. We zien, spreken of mailen elkaar!
Dag, dag, lieve groeten van Jan en Wilma.
Volgens een lezing van astronaut André Kuipers is Bali één van de meest vervuilde plekken op aarde. Is dat even schrikken…het oh zo mooie Bali! En hier is het toerisme voor een groot deel schuldig aan. Niet dat wij ons afval overal neer gooien maar wat wij zo netjes in de daarvoor bestemde bakken gooien (toch?!) komt ergens op een grote hoop terecht (al dan niet in de natuur) en blijft daar vervolgens gewoon liggen omdat er bijna geen afvalverwerkingsfabrieken zijn in Indonesië, dus ook niet op Bali. Het afval op passagiersschepen wordt wel keurig in plastic zakken gedaan door het personeel maar vervolgens worden ze zo in zee gedumpt. Vanuit de overheid wordt er nauwelijks iets aan dit afvalprobleem gedaan en particuliere initiatieven moeten zoveel geld voor vergunningen betalen dat er vaak vanaf wordt gezien. Dit laatste is ons verteld door een Nederlandse vrouw die samen met haar Balinese man een bedrijfje heeft in het oosten van Bali en twee schoolgaande kinderen. Zij vertelde ook dat de Indonesiërs heel anders denken dan wij in het Westen. Het chemisch afvalprobleem begint met bewustwording en dat is al een hele kluif voor mensen die altijd gewend zijn geweest om het bananenblad waarvan zij gegeten hebben gewoon op de grond te gooien. Nu zijn er wel verzamelplaatsen waar je afval naartoe kunt brengen maar daar moet voor betaald worden…Het onderwijs is minimaal en daar wordt ook niet veel aandacht aan het milieu geschonken. Verder werd ons verteld dat water soms ook een probleem is in het wat drogere oost Bali. Als eerste gaat het water naar de hotels. Boosdoeners zijn zwembaden, toeristen die lang douchen, al dat wasgoed…Wat er dan nog overblijft is voor de plaatselijke bevolking die ’s nachts een voorraad moeten aanleggen voor overdag… En zo hebben we vele gesprekken gehad met mensen over allerlei onderwerpen. Een taxichauffeur zei: “Jullie sparen voor vakanties maar wij voor ceremonies”. In het grootste moslimland ter wereld in het Hindoeïstische Bali en vreemde eend in de bijt. De eerste ceremonie wordt gehouden als een vrouw zwanger is, daarna bij de geboorte, bij drie maanden, zes maanden, een jaar…ga zo verder tot de dood aan toe. Veel mensen hebben niet genoeg geld voor een crematie, de doden worden dan tijdelijk begraven en op een later moment weer massaal opgegraven om tijdens één grote ceremonie de lichamen alsnog gezamenlijk te verbranden. Het as wordt uitgestrooid over zee, in de hoop dat het zich daar zal vermengen met het heilige water van de Ganges die immers ook in zee uitkomt.
Eens lazen we in een boekje over “moeilijke” landen dat we niet de betweterige westerling moeten uithangen want in het geval van afval in de jungle gooien: “Wij hebben nauwelijks bossen meer om iets in weg te gooien…”. Toch hebben we het soms niet kunnen laten om ergens iets van te zeggen en dan wel op zo’n leuke manier dat het niet vervelend overkomt. Zo was er ergens bij een guesthouse een schildpad in een klein bassin dat helemaal groen was van de algen, inclusief het schild van de pad. Het heeft wel geholpen want de volgende dag zagen we dat zowel de bak als de schildpad helemaal schoon waren! Een dier kan niet praten dus moeten wij hun stem zijn. Verder zijn we in Ubud nog bij een organisatie geweest die zich inzet voor honden maar ook andere dieren helpen die hulp nodig hebben. Er was ook een dierenkliniek maar met onbekende reden heeft de overheid de vergunning ingetrokken…nu vechten ze voor en nieuwe vergunning. Ja, de overheid krijgt veel kritiek van de bevolking. Ze zitten er alleen om de macht en zichzelf te verrijken…
En wij…we hebben het weer enorm naar ons zin gehad en erg genoten van al het moois dat we gezien hebben en de ontmoetingen met allerlei vriendelijke, vaak humorrijke mensen. We zijn blij dat we dit allemaal mee hebben kunnen maken en we weer gezond en wel terug kunnen keren. Alhoewel…we hebben in Munduk een klein ongelukje gehad met de motorbike. We hadden een waterval bekeken en vanaf het kleine parkeerplaatsje in een haarspeldbocht moesten we naar beneden. Gezien de steile weg moest Jan bij het wegrijden al gelijk vol in de remmen en daarbij kneep hij iets te hard in de voor rem waardoor het wiel blokkeerde en wij in slow motion onderuitgingen…Gelukkig was er niet veel verkeer op de weg en twee mannen die aan kwamen rijden schoten ons gelijk te hulp. Ik kon gelijk weer opstaan maar Jan lag met z’n voet klem onder de motorbike. Hij had een paar lelijke wonden op z’n rechtervoet die later ook behoorlijk dik werd. Z’n ribben hebben ook een flinke klap gehad en daar heeft hij nog het meeste last van gehad. Inmiddels is het ruim een week geleden dat het gebeurd is en het gaat al veel beter maar over is het nog niet. We hebben onderweg op de verschillende eilanden meerdere toeristen gezien die behoorlijke verwondingen hadden door een val, nooit gedacht dat het ons zou kunnen overkomen… Met paracetamol en op gezette tijden rust hebben we toch nog alles kunnen doen wat we wilden.
Mensen, dit was dan echt het laatste verslag. Bedankt voor alle reacties en mail. We zien, spreken of mailen elkaar!
Dag, dag, lieve groeten van Jan en Wilma.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
