Filipijnen: Luzon

Hallo allemaal!

We zitten alweer bijna een week in de Filipijnen en tot nu toe bevalt het ons hier heel goed. De mensen hier zijn heel vriendelijk, spontaan en beleefd, ze spreken je met twee woorden aan: ja meneer, nee mevrouw, keurig hoor! Zondag 27 jan. zijn we aangekomen in Clark, op het meest noordelijke eiland Luzon. Clark is niet bijzonder, een grote onaangename stad maar je kunt er niet omheen, het is of Clark of Manilla, en in de laatste wil je helemaal niet zijn! Na één overnachting in het Tune Hotel (schoon maar ongezellig) zijn we met de bus naar de Cordillera gegaan, een groot berggebied in Noord Luzon met toppen tot 2900m. Na een busrit van ongeveer 6 uur kwamen we rond 14.00u. in Baguio aan en aangezien er die middag geen bussen meer naar Banaue gingen hadden we een overnachting in het comfortabele Bloomfield Hotel. Baguio is een middelgrote studentenstad en helaas vergeven van de uitlaatgassen, voornamelijk veroorzaakt door duizenden jeepneys die hier rondrijden. Ze zien er vaak heel kleurrijk uit maar de zwarte rook die ze veroorzaken...een neus- en mondkapje is hier geen overbodige luxe! Na een goede nachtrust zijn we de volgende dag met een minibusje naar Banaue gegaan, een hele mooie tocht door de bergen die zo'n 7 uur duurde. Het dorp is rond een vallei gebouwd en de meeste huizen zien er ontzettend vervallen uit, toch is de sfeer aangenaam. Banaue is bekend vanwege de vele mooie rijsterassen in de omgeving (Ifugao). We namen een kamer in de Sanafe Lodge, basic maar wel schoon. Het restaurant en aangrenzende terras keken uit over de schitterende vallei. Het was hier aan de koele kant dus onze fleece kon weer aan en we hebben die middag wat rondgewandeld. Tegen de avond begon het te regenen en dit ging lange tijd zo door. We spraken met een gids de mogelijkheden door voor een wandeling de volgende dag en dit zouden we gaan doen met een Duitse moeder en dochter (Monica en Sarah), die we al eerder gesproken hadden op het terras. De trip was rond en de volgende dag stonden we om 8.00u. paraat en de zon scheen! We gingen met twee brommers met zijspan op weg over zeer hobbelige wegen, stopten een paar keer om rijstterrassen te zien. Bij Batad Junction begon onze 16 km. lange wandeltocht langs en door de schitterende rijstterrassen, soms over zeer smalle paadjes met aan de ene kant een waterig terras en de andere kant zo'n anderhalf tot twee meter lager gelegen terras...dat was dus oppassen geblazen en soms best een beetje eng. Onze goed Engels sprekende en zeer aardige gids had ons van te voren al gevraagd of we last van hoogtevrees hadden. We liepen ook door stukjes jungle en langs kleine dorpjes die soms midden in de rijstvelden lagen. Dit stamt nog uit het verleden toen er nog stammenoorlogen voorkwamen, zo kon je vanuit het dorp de vijand goed zien aankomen. Maar wat een mooi gezicht zeg die piepkleine dorpjes! De huisjes zijn alleen niet meer van bamboe met rieten daken maar ze gebruiken veel metalen (golf)platen omdat het veel duurzamer is. Natuurlijk begrijpen we dat wel maar de huisjes van vroeger waren wel veel mooier om te zien...In Batad hebben we geluncht en daarna begon het laatste deel van de tocht, 3 km. bergopwaarts en 3 km. naar beneden. Inmiddels was het gaan regenen en liepen we weer in onze flodderige regencapes. Bij Batad Junction klommen we weer in het zijspan en reden terug naar Banaue. Plakkerig maar zeer voldaan kwamen we aan in onze lodge, wat hebben we genoten! En bovendien was het heel gezellig met Monica en Sarah.
De volgende dag vertrokken we in een jeepney naar onze volgende bestemming: Sagada. In een jeepney zit je tegenover elkaar dus je raakt al snel in gesprek met andere mensen, in ons geval met een meisje uit Schotland en een jongen uit Guatamala. Tijdens de stop maakten we kennis met tante Gina en neef Gringo uit Manilla, zij zaten naast de bestuurder. In Sagada aangekomen bleek er een jaarlijks vierdaags festival gaande te zijn en het was een gezellige drukte. Er was een markt, vele sportaktiviteiten, muziek, zangwedstrijden en natuurlijk karaoke! Sagada is een zeer aangenaam dorp en ligt in de schitterende bergen overdekt met naaldbossen. Ook voor de mensen uit de Filipijnen is dit een zeer geliefde bestemming. We zijn er drie dagen gebleven en hebben heel veel gewandeld, hanging coffins (hangende lijkkisten uit het verleden) bekeken en heerlijke homemade yoghurt gegeten oa. in het Yoghurt House. De vier mensen die we in de jeepney gesproken hadden kwamen we natuurlijk steeds weer tegen en ook met hen een gezellige tijd gehad. De laatste nacht werd Jan niet lekker, diarree en overgeven...helemaal niet prettig nu we weer een busrit voor de boeg hadden en we konden ook niet langer blijven omdat we onze vlucht naar het eiland Palawan al geboekt hadden en op tijd in Clark moeten zijn. Na een halve nacht spoken en toiletbezoek toch maar een imodium ingenomen en hoewel Jan zich nog verre van top voelde heeft hij de 6 uur durende busrit (met twee stops) goed doorstaan en zitten we nu weer in het Bloomfield Hotel in Baguio. We zijn via een andere weg teruggekomen naar Baguio en de rit door de bergen was echt adembenemend mooi! De Cordillera heeft zeker de "wow-factor"!
Jan (die zich nog slap voelt) ligt nu op bed tv te kijken terwijl ik op onze laptop dit verslag getypt heb. Later zullen we foto's bijvoegen.
Lieve mensen, dit was het weer, ons volgende verslag komt vanuit Palawan waar we de rest van onze tijd in de Filipijnen zullen verblijven.

Daaaaaaaaag!